Badania przeprowadzone w 1937 roku przez Rijkswaterstaat (Departament Robót Publicznych) wykazały, że w wielu częściach Holandii nie można zagwarantować bezpieczeństwa w czasie burz i wysokiego poziomu morza. Na gęsto zaludnionych obszarach w pobliżu ujść Renu, Mozy i Skaldy budowa nowych grobli lub wzmocnienie istniejących okazała się bardzo trudna. Pierwszym rozwiązaniem było zamknięcie wszystkich ujść rzek: zachodniej Skaldy, wschodniej Skaldy, Haringvliet i Brouwershavense Gat. Ta propozycja została ochrzczona „Deltaplan”. W 1950 roku zamknięto pierwsze ujścia rzek Brieles ‚Gat i Botlek. Brielle Maas stał się zbiornikiem słodkowodnym. To nie tylko uczyniło ten obszar bezpieczniejszym, ale także zapewniło Voorne dostęp do świeżej wody. Plan zakładał budowę pozostałych zapór w następnych dziesięcioleciach. Niestety, niesławna powódź 1953 roku uniemożliwiła to. Prawie dwa tysiące ludzi zginęło, a ponad 150 000 hektarów ziemi zostało zalanych. Ludzie szybko zdali sobie sprawę, że trzeba coś zrobić, i to bardzo, bardzo szybko.